Το Θεατρικό Εκπαιδευτικό Μοντέλο μέσα από τη Νευρολογική προσέγγιση της Υποκριτικής

Περιγραφή:

Το εγχειρίδιο αυτό είναι το αποτέλεσμα και η καταγραφή της νευρολογικής έρευνας της συγγραφέως πάνω στην υποκριτική, (σε επιστημονική επιμέλεια του Θανάση Ντινόπουλου, ομότιμου καθηγητή του Α.Π.Θ.), αποτελώντας έτσι την πρώτη καταγεγραμμένη συμπεριληπτική μέθοδο υποκριτικής για ηθοποιούς με και χωρίς αναπηρία στην Ελλάδα. Ο λόγος που επιλέχθηκε η νευρολογική παρατήρηση είναι, διότι η νευρομυϊκή λειτουργία, και κατ' επέκταση η εξωτερική εκδήλωσή της, έχουν πολλά περισσότερα κοινά (παρά διαφορές) μεταξύ των ανθρώπων απ' ό,τι φανταζόμαστε. Στόχος του εγχειριδίου αυτού, είναι να αποτελέσει ένα βήμα πιο κοντά στη συνολική θεώρηση της υποκριτικής ως μια συμπεριληπτική πρακτική, αποδίδοντάς της ταυτόχρονα την επιστημονική υπόστασή της.
«Αφορμή για την εμβάθυνση στην τέχνη της υποκριτικής μέσα από τη νευρολογία στάθηκε η γνωριμία μου με τη θεατρική ομάδα του MDAHELLAS (Muscular Dystrophy Association) πριν από 10 χρόνια, όταν ανέλαβα το Θεατρικό Εργαστήρι τους. Η περιορισμένη κίνηση των ανθρώπων με νευρομυϊκές παθήσεις και ο εναλλακτικός τρόπος έκφρασης των σωμάτων τους πάνω στη σκηνή, όρισαν τη νευρολογική παρατήρηση ως βάση της μεθοδολογίας που ανέπτυξα. Μέσα από το μοντέλο της νευρολογικής προσέγγισης καταδεικνύεται ότι ένας ανάπηρος και ένας μη ανάπηρος ηθοποιός μπορούν να συνεκπαιδεύονται και πως η φαινομενική-εξωτερική ακινησία ενός ανάπηρου νευρομυϊκά σώματος, δίνει τη θέση της στην
εσωτερική κίνηση και εξάσκηση για τη διαμόρφωση των συνθηκών και του χαρακτήρα που καλείται ο ηθοποιός να υποδυθεί στη σκηνή. Παράλληλα, το συμπεριληπτικό αυτό μοντέλο εκπαίδευσης οδηγεί σε μια ισότιμη αντιμετώπιση των κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων στον χώρο του θεάτρου.
»Στόχος της έρευνας αυτής ήταν, μέσα από τη νευρολογική παρατήρηση και καταγραφή, να δημιουργηθεί ένα πρακτικό μοντέλο εξάσκησης, μια μεθοδολογία, που θα μπορεί να εφαρμόζεται ταυτόχρονα σε ηθοποιούς με και χωρίς αναπηρία. Ο λόγος που επιλέχθηκε η νευρολογική παρατήρηση ήταν διότι η νευρομυϊκή λειτουργία και κατ' επέκταση η εξωτερική εκδήλωσή της, έχουν πολύ περισσότερα κοινά (παρά διαφορές) μεταξύ των ανθρώπων, από ό,τι φανταζόμαστε.

»Η έρευνα αυτή ξεκίνησε την περίοδο 2016-2017 στις ΗΠΑ, όταν ήμουν υπότροφος καλλιτέχνης του Ιδρύματος Fulbright σε συνεργασία με το Neuroscience Health Care Institute στη Βόρεια Καρολίνα και το American Center for the Alexander Technique στη Νέα Υόρκη όπου ξεκίνησα να καταγράφω τις παρατηρήσεις μου. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το εγχειρίδιο που κρατάει ο αναγνώστης στα χέρια του».
Αννίτα Καπουσίζη